Λίγα λόγια για το βιβλίο Φλίππερ
Το 1993 ο Πέτερ Χάντκε (Ο φόβος του τερματοφύλακα μπροστά στο πέναλτυ κ.ά.) εκδίδει ένα βιβλιαράκι με τον τίτλο Δοκίμιο για το τζουκ-μποξ, όπου περιγράφει ένα ταξίδι του στην Ισπανία σε αναζήτηση των φημισμένων αυτομάτων, απ’ όπου ξεχείλιζε μουσική για όλα τα γούστα, γύρω από το οποίο χόρευε η νεολαία της εποχής. Το Φλίππερ είναι μια αντίστοιχη προσπάθεια, σε λογοτεχνικό και δοκιμιακό ύφος, όπου ο συγγραφέας, ενθυμούμενος έναν νεανικό έρωτά του, με τον οποίο εκτός των άλλων, τον συνέδεε και η αγάπη για το παιγνίδι με τα φλίππερ, αναζητεί τα ίχνη του αυτόματου, με τα εντυπωσιακά σχέδια, τα φώτα και τους ήχους, μέσα από την τεχνολογία, τη λογοτεχνία, την ποπ μουσική και τον κινηματογράφο.
Στην προσπάθειά του, που διαρκώς «μετατοπίζεται», να βρει την κατάλληλη λογοτεχνική φόρμα για να γράψει ένα ανάλογο κείμενο για το φλίππερ, όπως εκείνο του Χάντκε για το τζουκ-μποξ, θυμάται και καταγράφει την γνωριμία με το κορίτσι που έπαιζε φλίππερ, την κοινή έφεση για το παιγνίδι και την εμπειρία του με το αυτόματο, την εξέλιξή του και τα διάφορα μοντέλλα του, σε μια διπλή αναζήτηση: να εντοπίσει την εξέλιξη του αυτόματου, κυρίως όμως να ξανακερδίσει μέσα από τη μνήμη και τη γραφή το παρελθόν ενός (χαμένου) νεανικού έρωτα.
Μνήμη και ανάμνηση, εμπειρία και βίωμα, έρωτας και παιγνίδι, τεχνολογία και λογοτεχνία, είναι οι κινητήριες δυνάμεις που ωθούν τον αφηγητή να ξαναβρεί τα χαμένα ίχνη: του φλίππερ και του νεανικού έρωτα. Η αρχική αφορμή, ένα κείμενο για το φλίππερ, μετατρέπεται σ’ ένα οδοιπορικό στις πόλεις όπου ο συγγραφέας γνώρισε το φλίππερ και τον έρωτα, κυρίως ένα ταξείδι στο παρελθόν, του μηχανήματος, αλλά και του αφηγητή, όπου θα διαπιστώσει σταδιακά πως το φλίππερ και ο νεανικός έρωτάς του έχουν τον ίδιο βαθμό δυσκολίας να επιστρέψουν αυτούσια μέσα από τη μνήμη και τη (συγ)γραφή, αφού και το μηχάνημα και το κορίτσι έχουν πλέον βγει οριστικά, αλλά όχι αμετάκλητα από τη ζωή του.
Στην προσπάθειά του, που διαρκώς «μετατοπίζεται», να βρει την κατάλληλη λογοτεχνική φόρμα για να γράψει ένα ανάλογο κείμενο για το φλίππερ, όπως εκείνο του Χάντκε για το τζουκ-μποξ, θυμάται και καταγράφει την γνωριμία με το κορίτσι που έπαιζε φλίππερ, την κοινή έφεση για το παιγνίδι και την εμπειρία του με το αυτόματο, την εξέλιξή του και τα διάφορα μοντέλλα του, σε μια διπλή αναζήτηση: να εντοπίσει την εξέλιξη του αυτόματου, κυρίως όμως να ξανακερδίσει μέσα από τη μνήμη και τη γραφή το παρελθόν ενός (χαμένου) νεανικού έρωτα.
Μνήμη και ανάμνηση, εμπειρία και βίωμα, έρωτας και παιγνίδι, τεχνολογία και λογοτεχνία, είναι οι κινητήριες δυνάμεις που ωθούν τον αφηγητή να ξαναβρεί τα χαμένα ίχνη: του φλίππερ και του νεανικού έρωτα. Η αρχική αφορμή, ένα κείμενο για το φλίππερ, μετατρέπεται σ’ ένα οδοιπορικό στις πόλεις όπου ο συγγραφέας γνώρισε το φλίππερ και τον έρωτα, κυρίως ένα ταξείδι στο παρελθόν, του μηχανήματος, αλλά και του αφηγητή, όπου θα διαπιστώσει σταδιακά πως το φλίππερ και ο νεανικός έρωτάς του έχουν τον ίδιο βαθμό δυσκολίας να επιστρέψουν αυτούσια μέσα από τη μνήμη και τη (συγ)γραφή, αφού και το μηχάνημα και το κορίτσι έχουν πλέον βγει οριστικά, αλλά όχι αμετάκλητα από τη ζωή του.
Παρακάτω οι δικές μου συμμετοχές στον διαγωνισμό...
Τhank you!